به یاد استاد «پرویز شهریاری»

خیلی سخت و دشوار است که بخواهم در مورد شخصیتی بنویسم که ۲۱ سال در کنار هم بودیم و اکنون یک سال است که در جمع ما حضور ندارد و برای همیشه، در کنار او بودن و فیض وجودش را از دست داده ایم. استاد «شهریاری» عزیز! شما برایم همیشه زنده اید و افکار، توصیه ها و راهبردهای شما همواره با من و در ذهن و جان من جاری و ساری است. استاد عزیز! هیچ گاه لذت لحظاتی را که با شما سپری کردم، از یاد و خاطرم نخواهم رفت. روزها و ساعت هایی که در جمع هیات تحریریه یا مکان های مختلف بنا بر مناسبت های گوناگون در محضر شما بودم و از لحظه لحظه آن درس می گرفتم و شاگردی می کردم و شما همچون پدری مهربان، برایم راهنما و سرمشق بودید، جزو بهترین ساعت های عمرم محسوب می شوند. هرگز روزهایی را که در دبیرستان فیروز بهرام با هم تدریس داشتیم و آن دقایقی که در خدمت شما بودم و شما همواره با شوخی های لطیف خود، روحیه ای مضاعف به من می بخشیدید، فراموش نمی کنم.

استاد عزیزم، از سال ۱۳۶۹ تاکنون، هنوز طنین اولین صحبت تلفنی با شما در گوشم هست که وقتی خودم را معرفی کرده و توضیح دادم که مجله ای مشابه مجله یکان را می خواهم راه اندازی کنم و نیاز به کمک شما دارم، فرمودید: «کار خیلی خوبی است و با این کار موافقم. آدرس شما کجاست تا اولین جلسه را شروع کنیم.» باورم نمی شد استاد «شهریاری» بزرگ به همین راحتی، ولی با نهایت بزرگواری دعوت مرا پذیرفته باشند و از آن پس، همواره با چهره متین، آرامش بخش و در عین حال فکور، هر سه یا چهارهفته یک بار نیم ساعت قبل از شروع جلسه هیات تحریریه در دفتر انتشارات حضور می یافتید و تا پایان ما را همراهی می کردید.

استاد «شهریاری» عزیز! چندین سال از آن تاریخ می گذشت که یک بار از شما سوال کردم: «چرا پیشنهاد دانشگاهی در ونکوور را مبنی بر تدریس تاریخ ریاضیات با آن شرایط ایده آل و در کنار خانواده را نپذیرفتید» و شما با عبارتی کوتاه، اما معنی دار که تا زنده ام آن را فراموش نخواهم کرد، فرمودید: «اگر قبول می کردم الان در جمع شما عزیزان مجله برهان نبودم.» استاد بزرگوار، روزی ویژگی های شغل معلمی را برایم بیان کردید و فرمودید: «معلم، یک پرونده زنده است و در جامعه حرکت می کند و می تواند نتیجه کار خود را تا زنده است، مشاهده کند و اینکه معلم همیشه در دو نسل زندگی می کند؛ یکی نسل خودش و دیگری نسل بچه هایی که با آنها سر و کار دارد» و اینکه از من سوال کردید: «شما چند ساعت در روز تدریس می کنید؟ »، عرض کردم حدود هشت ساعت و فرمودید: «پس هشت ساعت دروغ نمی گویید و این ویژگی این شغل شریف است که تا مادامی که درس می دهید، حتی امکان دروغ گفتن را در حضور دانش آموزان ندارید.» استاد عزیز! من از شما درس ها و تجربیات بسیاری را آموخته ام و بار سنگینی را بر دوش خود احساس کرده و می کنم و اینکه بتوانم حق شاگردی را به جا آورم و یاد و خاطره شما را زنده نگه داشته و همه تجربیات و آموزه های خودم را که شما در طبق اخلاص و در کمال بزرگواری در اختیارم قرار دادید، به نسل های بعدی منتقل کنم.